Laten we bij het begin beginnen :)
Blijf op de hoogte en volg Jacolien
21 Maart 2015 | Verenigd Koninkrijk, Hove
Gegroet lieve lezers en lezeressen!
We beginnen met vakantie.. (Dat is altijd een goed begin :)!)
De midweek Schotland was geweldig! Ik denk terug aan de geweldige natuur waar ik van mocht genieten. De gezelligheid met Ruth en Lyzette (met welke ik op stap was). Het skiën en de luxe in de 8 persoons chalet welke wij huurde.
Met de trein vertrokken we naar Gatwick airport. Het bijzondere voor mij was dat we op tijd vertrokken :P Zelfs zo op tijd dat we 3 treinen lieten gaan toen we op het perron stonden!
Zelfs op het vliegveld moesten wachten, niet 1 keer hoeven rennen. Mijn ervaring van de reis naar Inverness was zonder stress, want zeker goed voor hart en bloeddruk is. Zou dit een paar dagen extra zijn betreft levensduur?
We werden door Sarah opgehaald. Zij werkt bij Abernethy, dit is een organisatie/ bedrijf die accomadatie en adventure organiseert. Ze hebben een winter en zomer programma met skiën, kanoen, kajakken, wandklimmen (indoor), bergklimmen (outdoor), parcours door het bos (soort Alblasserbos), zeilen en surfen (wellicht ben ik wat vergeten). Maar genoeg te doen dus!
Wij kwamen voornamelijk voor het skiën op Schotse Mountains :)
We verbleven in een 4 kamer chalet met huiskamer en ingerichte keuken (dit inplaats een 4 persoonkamer!) in het kleine, pittoreske dorpje Nethybrigde.
Het was all- inclusive. Dus ontbijt (eitje, pannenkoeken, Schotse porrige e.d.) en plastic zakjes om lunch te maken om mee te nemen. En in de avond dinner (voordat de 60 schoolkinderen, die er ook waren mochten aanvallen)
Maandag, na aankomst hadden we tijd om lekker op te warmen door een wandeling te maken, zodat we dinsdag… Oh nee! De weg naar het skigebied is afgesloten :(
Dit terwijl ze in Schotland niet bang zijn van wat sneeuw op de weg..
Omdat Lyzet nog nooit geskied had, gingen we naar een minibergje zodat zij kon oefenen. Ruth vond het ook fijn om rustig aan te beginnen om los te komen en ik vermaakte mij met een sneeuwschans :)
Woensdag waren de sneeuwcondities geweldig! Veel verse poedersneeuw en een zonnetje in de ochtend! Ruth en Lyzet gingen op les met Sarah en ik ging het gebied verkennen (af en toe even terug naar de meiden om de vorderingen te zien op de speelweide ;))
Er waren voornamelijk rode runs, wat blauwe en een rode die zwart leek :P
Note: moest wel af en toe denken aan twee jaar terug, waar ik getuige was van een scheenbeen die een disfysiologische stand had..
Donderdag scheen heel de dag de zon, maar was alle sneeuw weggewaaid. Hierdoor was het skiën meer ijsschaatsen van een berg. Breng ook zijn uitdagingen!
In de middag samen met een instructor in opleiding les gehad van een Engelse met Zweeds bloed.
Onwijs gaaf om het echte werk van skiën te leren en oefenen.
Helaas was dit alweer de laatste dag skiën, dus als afsluiter een solo- hiking toch de berg op wandelen als cooling down, waarna ik wel weer terug moest rennen, anders zou ik diner missen. Daarbij werd er gespeculeerd over wolven en beren in het bos (Ben niet bang voor de boze wolf hoor, maar aangezien ik geen rood kapje heb... Zou er dus ook geen jager wezen die mij zou komen redden)
Vrijdagochtend klimmen in de indoor hal. Waarna we (VEEL te vroeg voor mijn doen) weer op het vliegveld zaten. 3 uur van te voren is in ieder geval niet te laat :)
Het weekend doorgebracht in mijn eigen huisje, waar ik verder settelen ging. Had er namelijk nog maar 2 nachten geslapen :P
Opgeladen en dus vol energie de nieuwe week in!
En zo mocht ik en start maken met mijn nieuwe baan in het Brigton Sussex University Hospital.
Na een dag saaie cursus overleeft te hebben, mijn eerste dag op respirotry (longgeneeskunde).
Over de afdeling zelf ga ik niet veel vertellen. Wat ik wel weet, is dat longgeneeskunde niet in mijn top 10 staat (ook niet in de top 100 trouwens). De dag was kort.. (van 8 tot 14).
Dus de volgende dag een lange dag gepland (van 7- 20) op Trauma & Orthopedic (te verstaan als chirurgie). Een hoop terminologie hier die ik niet begrijp, dus veel uitdaging! Heerlijk!!
Verder gewerkt op medice (vooral diabetic patiënten).
Afgelopen week stond in het teken van nachtdiensten. 4 nachtdiensten, onderbroken door een nachtdienst voor de night shelter.
Wel grappig.. De nachtdienst van woensdag schreef history. Ik zat 12 uur op een stoel (kijkend naar een slapende man met valrisico) en werkte in totaal een 30 minuten.
Aangezien de meeste nachtdiensten er ongeveer zo uitzagen, ik dus niet veel leerde (en geen sociaal leven meer heb) hoop ik volgende week weer ’normaal’ te gaan werken :)
Het is super fijn, ik mag zelf mijn rooster maken. Bepalen of, wanneer en waar ik werk. Dit doe ik nu steeds per week bekijken. Deze vrijheid past mij wel :P
Er staan nog heel wat afdelingen op mijn lijstje waar ik wil gaan kijken of het ‘leuk’ is.
Zoals A&E (SEH), Renal (dialyse)oogziekenhuis en verschillenden chirurgische afdelingen..
Afgelopen zaterdag had ik een verjaardagsfeestje van Evan (1 van de vriendengroep)
Hij had een spel georganiseerd in Brighton city, hiermee waren we de hele middag in de stad.
Het was iets met spionnen, Russen, Fransen, Engelsen en Amerikanen. Je moest informatie te weten zien te komen, maar iedereen moest ook proberen zijn mond dicht te houden. Het was een fantastisch spel (maar ik begrijp het nu nog niet :P)
De tuin, is nog in winterstaat. Maar de zaadjes voor een bloemenzee zijn uitgekomen (indoors)
Van de week hoop ik de tuin in te gaan om daar de voorbereidingen te treffen :)
Tot zover had ik deze blog alvast geschreven voordat…
Maandag 16 maart:
Rond een uur of 09:00 werd ik wakker en na een rustig ontbijt kreeg ik een smsje binnen. Ze hadden iemand nodig in het ziekenhuis van 12-20 uur…
Dat is een dienst voor mij bedacht ik! :)
Het bleek op in de ‘discharge lounge’ te zijn, wat inhoud dat je vanuit het gehele ziekenhuis patiënten moet ophalen, naar de discharge lounge brengt, om van daaruit met ontslag te gaan.
In deze lounge wachten de patiënten op vervoer, afspraken of medicatie.
Een leuke uitdaging dus om mijn weg te vinden in dit kolossale ziekenhuis.
Het was een gezellige dienst (al ga ik niet nog eens in de discharge lounge werken hoor)
Even na 20:00 uur op de motor, op weg naar de supermarkt.
Edward street, tweede verkeerslicht… Daar gebeurde het…
Terwijl nadenk over het eerste verkeerslicht wat zo aardig, op tijd voor mij op groen sprong. Sprong ook het tweede verkeerslicht op groen. Ik kijk voor de zekerheid nog even naar recht (waarom eigenlijk niet naar links) en kijk weer voor me.
EEN AUTO!!! Een witte (lichte) auto welke van links kwam, een halve meter voor me!
O, nee.. dacht ik nog. Ik probeerde te remmen, maar het was te laat…
Het volgende moment zweef ik door de lucht (volgens ooggetuigen zo’n 10- 15 meter) en land op mijn linkerzij. Vervolgens herinner ik mij dat ik begon te rollen. Schouder, hoofd, rug (krak zei mijn lunchbox in mijn rugtas), terug op mijn andere schouder. Totdat ik op mijn linkerzij blijf liggen en mijn rechtervoet op een stoep.
Ik adem nog! ’ O, God’ bad ik herhaaldelijk. Ontzettend geschrokken ga ik razendsnel mijn lichaam na. Wat doet er pijn? Kan ik bewegen? Nee niet bewegen, dat is beter in geval van bloeding. Mijn linkerbeen! Rood.. (dat betekend niet heel meer) Gebroken?
Ik begin mij te focussen op mijn ademhaling. Probeer rustig te blijven.. In en uitademen..
Al snel zijn er veel mensen om mij heen. Ze vragen mijn naam, leeftijd en dat ik moet proberen stil te blijven liggen. De ambulance is gebeld en is niet ver weg..
Nee inderdaad dacht ik. 3 minuten geleden zag ik nog 6 ambulances staan bij de accident & emergency department (waar ik mijn motor geparkeerd had)
Inderdaad, al snel waren mijn collega’s er :). Hops een infuus, waarna ik een doorzichtige vloeistof in een spuit zie naderen.
‘Ho even, wat is dat?’
‘Tegen de pijn’
‘Morfine?’
‘ja’
‘Hoeveel mg?’
Nadat de verpleegkundige mij even aankijkt zegt hij:
‘Remember, you are the patiënt now, not the nurse’ (onthoud, jij bent de patiënt nu, niet de verpleegkundige)
Beetje controlefreak ben ik toch wel denk ik. Moet toch weten wat ze me geven? :P
Verder gingen ze ontzettend professioneel te werk.
Even was ik niet zeker over mijn nek en omdat het uittrekken van mijn motorjas wel erg onhandig ging vroegen zij mij of deze stuk geknipt mocht worden...
Stevig spul die jas! Was de reactie van de verpleegkundige die met een schaar, mijn jas aan het ‘vermoorden’ was.
Jammer van de jas, maar gezondheid gaat voor… Ik lag daar trouwens toch al zowat in mijn onderbroek, want mijn broek was al stukgeknipt. Waarna ook mijn vest en werktuniek aan de schaar moesten geloven.
Geweldig om de kans te krijgen met Maria (een ooggetuige op straat die mij hielp) te kunnen spreken!
Ik vroeg haar of ze God kende. Die kende zijn wel. Ik zei haar dat ik Hem dankbaar was dat ik er nog zo bijlag.
Later (na de operatie) kwam zij mij opzoeken. Ze kwam op dit korte gesprek terug en vroeg waarom ik dit aan haar vroeg.
‘Vooral omdat ik God ontzettend dankbaar ben! Ik weet dat Hij met mij is, altijd’ Ook was het denk ik een indirecte vraag om voor me te bidden.
Bijzonder dat zij op mijn pad kwam om te helpen, niet alleen op praktisch gebied. Ook voor gebed.
Het was een seintje voor mij dat God leeft! En mij niet vergat/vergeet!
Op de eerste hulp aangekomen werden er checks gedaan. Scans gemaakt (CT van mijn nek, röntgen van mijn knie). De wond in mijn knie uitgespoeld (hier heb ik nog een mooie foto van :))
en daarna moest ik wachten..
De gelegenheid om iemand te laten weten dat ik in het ziekenhuis was en vannacht niet thuis zou komen.. Anna zou misschien ongerust kunnen worden.
Aangezien mijn Engelse mobiel (met haar nummer erin) leeg was. Met mijn Nederlandse mobiel, Rory opgebeld (Hij is een ‘bijna- dominee’ en ik schiet goed op met hun gezinnetje).
Even later stond Susy (zijn vrouw) al bij mijn bed. Ze had wat spulletjes meegenomen en was erbij toen de uitslag van de scans binnenkwamen.
Mijn nek was in orde. Mijn knie moest geopereerd worden…
Er werden mogelijkheden verteld, zoals: een mogelijke drain, skingraft (stukje huid van mijn bovenbeen om mijn knie dicht te plakken). Men was niet zeker hoe mijn spieren er aan toe waren, dat zou bekeken worden tijdens de operatie. Er waren geen breuken, maar wel had ik de halve straat meegenomen in mijn wond. Dat moest eruit gespoeld worden.
Toen ik het formulier (waar ook alle risico’s van de operatie op stonden) had ondertekend, liep de arts weg.
Ik moest nu toch even slikken…
Susy las Psalm 139 wat mij weer deed herinneren wie ik in Hem ben. En kon alweer lachend vragen aan Susy vragen hoe het met haar ging, daar ze wat wit wegtrok :)
De eer was aan mij dat ik als eerste op de lijst stond voor theatre (operatiezaal). Dit houd in theorie in tussen 7-8 uur in de ochtend.
In de praktijk werd dit 16:00 uur, na een nacht en dag op A&E (note: hier wordt 24 uur gewerkt, dus niet geslapen)
Mijn eerste ervaring op een bedpan (waar ik verder niet over wil uitwijden :P) was dinsdag, rond 11:00. Na 24 uur MOET je echt!
Een uurtje voor de operatie naar Level 8a west gebracht. Waar ik hartelijk werd ontvangen door mijn collega’s (op deze afdeling had ik in totaal een week van de twee weken gewerkt)
Ik wist in iedergeval dat ik mijn eigen kamertje had :) (ik wist namelijk ook dat er twee vrouwenzalen waren met patiënten die niet van slapen houden!)
Aangezien ik best wel pijn had, was ik blij dat de narcose daar eindelijk was!
Aan leuke dingen denken? Normaal aan mijn motor, nu maar aan zeilen dan :P
Als vond ik het ook een hele fijne gedachte geopereerd te worden en geen pijn meer te hebben…
(note: die pijn is wel een beetje mijn eigen fout. Was te eigenwijs om continu pijnmedicatie te vragen :))
Bleep, bleep…
Ik doe één oog open (probeerde dit dan) en zag mijn been.
Een mooi wit verband en een spalk.
Op een stoel naast mijn bed een aardige zuster (geen knappe) ;) en ik val weer lekker in slaap…
Een tijdje later ben ik weer terug op de afdeling en staat mijn mobiel bol van de smsjes van mensen uit de kerk die mij beterschap wensen en sorry zeggen voor mijn ongeluk (ja, dat is iets Engels om sorry te zeggen ;P)
Iedereen bied daarbij ook hulp aan!
Rory komt nog even aanschieten om wat spulletjes te brengen en een praatje te maken.
Oja, en als ik vervoer nodig heb naar huis? Laat het weten, ik laat alles vallen en kom je ophalen dan!
Na een heerlijke nachtje slapen mag ik de volgende dag met ontslag.
Als ik met 3 tassen aan mijn krukken de afdeling af wil lopen, vraag een collega of ik wel wijs ben :)
Helaas, gesnapt! Probeer ik te ontsnappen, lukt het weer niet.
Met een rolstoel word ik beneden gebracht, waar ik nog even in de discharge lounge naar binnen hobbel. Even met Vicky praten (met wie ik dienst had DIE maandagavond)
Even hadden we een praktisch probleem toen ik de auto van Rory wilde instappen (met zo’n stijf been)
Maar de achterbank was de uitkomst! Gewoon languit!
Eenmaal in mijn eigen huisje, op mijn ‘eigen’ bank, geniet ik van de vrienden die langskomen..
Ze nemen bloemen mee of chocolade (want dat helpt!)
Ook prakjes worden er gebracht.
Tot nu toe heb ik me nog niet verveelt! Aangezien de ochtendrituelen nu 5 keer zo lang duren (probeer jij maar eens een broek aan te trekken met één stijf been) is de ochtend al voorbij.
Verder fijn watsappen en Skypen met iedereen (met Ma 5 keer per dag ;)) en in de tuin zitten in de zon!
Maandag hoor ik meer over de afwikkeling van zaken betreft de motor en het politiegedeelte.
Donderdag komt Alisa voor een weekend over vanuit Zwitserland! Dit was al gepland dat zij zou blijven logeren bij mij.
Voor hierna worden er plannen gesmeed om mij terug te evacueren naar Nederland! (voor het Paasweekend)
Maar eerst ga ik nu met Ruth (vriendin) Fish en Chips eten met Hollandse appelmoes (fruitbowl van de buurvrouw als toetje)
Waarna ik met de buren (de dominee en zijn vrouw) een Engelse wedstrijd rugby ga kijken :P
Groetjes vanaf de bank!
Jacolien
We beginnen met vakantie.. (Dat is altijd een goed begin :)!)
De midweek Schotland was geweldig! Ik denk terug aan de geweldige natuur waar ik van mocht genieten. De gezelligheid met Ruth en Lyzette (met welke ik op stap was). Het skiën en de luxe in de 8 persoons chalet welke wij huurde.
Met de trein vertrokken we naar Gatwick airport. Het bijzondere voor mij was dat we op tijd vertrokken :P Zelfs zo op tijd dat we 3 treinen lieten gaan toen we op het perron stonden!
Zelfs op het vliegveld moesten wachten, niet 1 keer hoeven rennen. Mijn ervaring van de reis naar Inverness was zonder stress, want zeker goed voor hart en bloeddruk is. Zou dit een paar dagen extra zijn betreft levensduur?
We werden door Sarah opgehaald. Zij werkt bij Abernethy, dit is een organisatie/ bedrijf die accomadatie en adventure organiseert. Ze hebben een winter en zomer programma met skiën, kanoen, kajakken, wandklimmen (indoor), bergklimmen (outdoor), parcours door het bos (soort Alblasserbos), zeilen en surfen (wellicht ben ik wat vergeten). Maar genoeg te doen dus!
Wij kwamen voornamelijk voor het skiën op Schotse Mountains :)
We verbleven in een 4 kamer chalet met huiskamer en ingerichte keuken (dit inplaats een 4 persoonkamer!) in het kleine, pittoreske dorpje Nethybrigde.
Het was all- inclusive. Dus ontbijt (eitje, pannenkoeken, Schotse porrige e.d.) en plastic zakjes om lunch te maken om mee te nemen. En in de avond dinner (voordat de 60 schoolkinderen, die er ook waren mochten aanvallen)
Maandag, na aankomst hadden we tijd om lekker op te warmen door een wandeling te maken, zodat we dinsdag… Oh nee! De weg naar het skigebied is afgesloten :(
Dit terwijl ze in Schotland niet bang zijn van wat sneeuw op de weg..
Omdat Lyzet nog nooit geskied had, gingen we naar een minibergje zodat zij kon oefenen. Ruth vond het ook fijn om rustig aan te beginnen om los te komen en ik vermaakte mij met een sneeuwschans :)
Woensdag waren de sneeuwcondities geweldig! Veel verse poedersneeuw en een zonnetje in de ochtend! Ruth en Lyzet gingen op les met Sarah en ik ging het gebied verkennen (af en toe even terug naar de meiden om de vorderingen te zien op de speelweide ;))
Er waren voornamelijk rode runs, wat blauwe en een rode die zwart leek :P
Note: moest wel af en toe denken aan twee jaar terug, waar ik getuige was van een scheenbeen die een disfysiologische stand had..
Donderdag scheen heel de dag de zon, maar was alle sneeuw weggewaaid. Hierdoor was het skiën meer ijsschaatsen van een berg. Breng ook zijn uitdagingen!
In de middag samen met een instructor in opleiding les gehad van een Engelse met Zweeds bloed.
Onwijs gaaf om het echte werk van skiën te leren en oefenen.
Helaas was dit alweer de laatste dag skiën, dus als afsluiter een solo- hiking toch de berg op wandelen als cooling down, waarna ik wel weer terug moest rennen, anders zou ik diner missen. Daarbij werd er gespeculeerd over wolven en beren in het bos (Ben niet bang voor de boze wolf hoor, maar aangezien ik geen rood kapje heb... Zou er dus ook geen jager wezen die mij zou komen redden)
Vrijdagochtend klimmen in de indoor hal. Waarna we (VEEL te vroeg voor mijn doen) weer op het vliegveld zaten. 3 uur van te voren is in ieder geval niet te laat :)
Het weekend doorgebracht in mijn eigen huisje, waar ik verder settelen ging. Had er namelijk nog maar 2 nachten geslapen :P
Opgeladen en dus vol energie de nieuwe week in!
En zo mocht ik en start maken met mijn nieuwe baan in het Brigton Sussex University Hospital.
Na een dag saaie cursus overleeft te hebben, mijn eerste dag op respirotry (longgeneeskunde).
Over de afdeling zelf ga ik niet veel vertellen. Wat ik wel weet, is dat longgeneeskunde niet in mijn top 10 staat (ook niet in de top 100 trouwens). De dag was kort.. (van 8 tot 14).
Dus de volgende dag een lange dag gepland (van 7- 20) op Trauma & Orthopedic (te verstaan als chirurgie). Een hoop terminologie hier die ik niet begrijp, dus veel uitdaging! Heerlijk!!
Verder gewerkt op medice (vooral diabetic patiënten).
Afgelopen week stond in het teken van nachtdiensten. 4 nachtdiensten, onderbroken door een nachtdienst voor de night shelter.
Wel grappig.. De nachtdienst van woensdag schreef history. Ik zat 12 uur op een stoel (kijkend naar een slapende man met valrisico) en werkte in totaal een 30 minuten.
Aangezien de meeste nachtdiensten er ongeveer zo uitzagen, ik dus niet veel leerde (en geen sociaal leven meer heb) hoop ik volgende week weer ’normaal’ te gaan werken :)
Het is super fijn, ik mag zelf mijn rooster maken. Bepalen of, wanneer en waar ik werk. Dit doe ik nu steeds per week bekijken. Deze vrijheid past mij wel :P
Er staan nog heel wat afdelingen op mijn lijstje waar ik wil gaan kijken of het ‘leuk’ is.
Zoals A&E (SEH), Renal (dialyse)oogziekenhuis en verschillenden chirurgische afdelingen..
Afgelopen zaterdag had ik een verjaardagsfeestje van Evan (1 van de vriendengroep)
Hij had een spel georganiseerd in Brighton city, hiermee waren we de hele middag in de stad.
Het was iets met spionnen, Russen, Fransen, Engelsen en Amerikanen. Je moest informatie te weten zien te komen, maar iedereen moest ook proberen zijn mond dicht te houden. Het was een fantastisch spel (maar ik begrijp het nu nog niet :P)
De tuin, is nog in winterstaat. Maar de zaadjes voor een bloemenzee zijn uitgekomen (indoors)
Van de week hoop ik de tuin in te gaan om daar de voorbereidingen te treffen :)
Tot zover had ik deze blog alvast geschreven voordat…
Maandag 16 maart:
Rond een uur of 09:00 werd ik wakker en na een rustig ontbijt kreeg ik een smsje binnen. Ze hadden iemand nodig in het ziekenhuis van 12-20 uur…
Dat is een dienst voor mij bedacht ik! :)
Het bleek op in de ‘discharge lounge’ te zijn, wat inhoud dat je vanuit het gehele ziekenhuis patiënten moet ophalen, naar de discharge lounge brengt, om van daaruit met ontslag te gaan.
In deze lounge wachten de patiënten op vervoer, afspraken of medicatie.
Een leuke uitdaging dus om mijn weg te vinden in dit kolossale ziekenhuis.
Het was een gezellige dienst (al ga ik niet nog eens in de discharge lounge werken hoor)
Even na 20:00 uur op de motor, op weg naar de supermarkt.
Edward street, tweede verkeerslicht… Daar gebeurde het…
Terwijl nadenk over het eerste verkeerslicht wat zo aardig, op tijd voor mij op groen sprong. Sprong ook het tweede verkeerslicht op groen. Ik kijk voor de zekerheid nog even naar recht (waarom eigenlijk niet naar links) en kijk weer voor me.
EEN AUTO!!! Een witte (lichte) auto welke van links kwam, een halve meter voor me!
O, nee.. dacht ik nog. Ik probeerde te remmen, maar het was te laat…
Het volgende moment zweef ik door de lucht (volgens ooggetuigen zo’n 10- 15 meter) en land op mijn linkerzij. Vervolgens herinner ik mij dat ik begon te rollen. Schouder, hoofd, rug (krak zei mijn lunchbox in mijn rugtas), terug op mijn andere schouder. Totdat ik op mijn linkerzij blijf liggen en mijn rechtervoet op een stoep.
Ik adem nog! ’ O, God’ bad ik herhaaldelijk. Ontzettend geschrokken ga ik razendsnel mijn lichaam na. Wat doet er pijn? Kan ik bewegen? Nee niet bewegen, dat is beter in geval van bloeding. Mijn linkerbeen! Rood.. (dat betekend niet heel meer) Gebroken?
Ik begin mij te focussen op mijn ademhaling. Probeer rustig te blijven.. In en uitademen..
Al snel zijn er veel mensen om mij heen. Ze vragen mijn naam, leeftijd en dat ik moet proberen stil te blijven liggen. De ambulance is gebeld en is niet ver weg..
Nee inderdaad dacht ik. 3 minuten geleden zag ik nog 6 ambulances staan bij de accident & emergency department (waar ik mijn motor geparkeerd had)
Inderdaad, al snel waren mijn collega’s er :). Hops een infuus, waarna ik een doorzichtige vloeistof in een spuit zie naderen.
‘Ho even, wat is dat?’
‘Tegen de pijn’
‘Morfine?’
‘ja’
‘Hoeveel mg?’
Nadat de verpleegkundige mij even aankijkt zegt hij:
‘Remember, you are the patiënt now, not the nurse’ (onthoud, jij bent de patiënt nu, niet de verpleegkundige)
Beetje controlefreak ben ik toch wel denk ik. Moet toch weten wat ze me geven? :P
Verder gingen ze ontzettend professioneel te werk.
Even was ik niet zeker over mijn nek en omdat het uittrekken van mijn motorjas wel erg onhandig ging vroegen zij mij of deze stuk geknipt mocht worden...
Stevig spul die jas! Was de reactie van de verpleegkundige die met een schaar, mijn jas aan het ‘vermoorden’ was.
Jammer van de jas, maar gezondheid gaat voor… Ik lag daar trouwens toch al zowat in mijn onderbroek, want mijn broek was al stukgeknipt. Waarna ook mijn vest en werktuniek aan de schaar moesten geloven.
Geweldig om de kans te krijgen met Maria (een ooggetuige op straat die mij hielp) te kunnen spreken!
Ik vroeg haar of ze God kende. Die kende zijn wel. Ik zei haar dat ik Hem dankbaar was dat ik er nog zo bijlag.
Later (na de operatie) kwam zij mij opzoeken. Ze kwam op dit korte gesprek terug en vroeg waarom ik dit aan haar vroeg.
‘Vooral omdat ik God ontzettend dankbaar ben! Ik weet dat Hij met mij is, altijd’ Ook was het denk ik een indirecte vraag om voor me te bidden.
Bijzonder dat zij op mijn pad kwam om te helpen, niet alleen op praktisch gebied. Ook voor gebed.
Het was een seintje voor mij dat God leeft! En mij niet vergat/vergeet!
Op de eerste hulp aangekomen werden er checks gedaan. Scans gemaakt (CT van mijn nek, röntgen van mijn knie). De wond in mijn knie uitgespoeld (hier heb ik nog een mooie foto van :))
en daarna moest ik wachten..
De gelegenheid om iemand te laten weten dat ik in het ziekenhuis was en vannacht niet thuis zou komen.. Anna zou misschien ongerust kunnen worden.
Aangezien mijn Engelse mobiel (met haar nummer erin) leeg was. Met mijn Nederlandse mobiel, Rory opgebeld (Hij is een ‘bijna- dominee’ en ik schiet goed op met hun gezinnetje).
Even later stond Susy (zijn vrouw) al bij mijn bed. Ze had wat spulletjes meegenomen en was erbij toen de uitslag van de scans binnenkwamen.
Mijn nek was in orde. Mijn knie moest geopereerd worden…
Er werden mogelijkheden verteld, zoals: een mogelijke drain, skingraft (stukje huid van mijn bovenbeen om mijn knie dicht te plakken). Men was niet zeker hoe mijn spieren er aan toe waren, dat zou bekeken worden tijdens de operatie. Er waren geen breuken, maar wel had ik de halve straat meegenomen in mijn wond. Dat moest eruit gespoeld worden.
Toen ik het formulier (waar ook alle risico’s van de operatie op stonden) had ondertekend, liep de arts weg.
Ik moest nu toch even slikken…
Susy las Psalm 139 wat mij weer deed herinneren wie ik in Hem ben. En kon alweer lachend vragen aan Susy vragen hoe het met haar ging, daar ze wat wit wegtrok :)
De eer was aan mij dat ik als eerste op de lijst stond voor theatre (operatiezaal). Dit houd in theorie in tussen 7-8 uur in de ochtend.
In de praktijk werd dit 16:00 uur, na een nacht en dag op A&E (note: hier wordt 24 uur gewerkt, dus niet geslapen)
Mijn eerste ervaring op een bedpan (waar ik verder niet over wil uitwijden :P) was dinsdag, rond 11:00. Na 24 uur MOET je echt!
Een uurtje voor de operatie naar Level 8a west gebracht. Waar ik hartelijk werd ontvangen door mijn collega’s (op deze afdeling had ik in totaal een week van de twee weken gewerkt)
Ik wist in iedergeval dat ik mijn eigen kamertje had :) (ik wist namelijk ook dat er twee vrouwenzalen waren met patiënten die niet van slapen houden!)
Aangezien ik best wel pijn had, was ik blij dat de narcose daar eindelijk was!
Aan leuke dingen denken? Normaal aan mijn motor, nu maar aan zeilen dan :P
Als vond ik het ook een hele fijne gedachte geopereerd te worden en geen pijn meer te hebben…
(note: die pijn is wel een beetje mijn eigen fout. Was te eigenwijs om continu pijnmedicatie te vragen :))
Bleep, bleep…
Ik doe één oog open (probeerde dit dan) en zag mijn been.
Een mooi wit verband en een spalk.
Op een stoel naast mijn bed een aardige zuster (geen knappe) ;) en ik val weer lekker in slaap…
Een tijdje later ben ik weer terug op de afdeling en staat mijn mobiel bol van de smsjes van mensen uit de kerk die mij beterschap wensen en sorry zeggen voor mijn ongeluk (ja, dat is iets Engels om sorry te zeggen ;P)
Iedereen bied daarbij ook hulp aan!
Rory komt nog even aanschieten om wat spulletjes te brengen en een praatje te maken.
Oja, en als ik vervoer nodig heb naar huis? Laat het weten, ik laat alles vallen en kom je ophalen dan!
Na een heerlijke nachtje slapen mag ik de volgende dag met ontslag.
Als ik met 3 tassen aan mijn krukken de afdeling af wil lopen, vraag een collega of ik wel wijs ben :)
Helaas, gesnapt! Probeer ik te ontsnappen, lukt het weer niet.
Met een rolstoel word ik beneden gebracht, waar ik nog even in de discharge lounge naar binnen hobbel. Even met Vicky praten (met wie ik dienst had DIE maandagavond)
Even hadden we een praktisch probleem toen ik de auto van Rory wilde instappen (met zo’n stijf been)
Maar de achterbank was de uitkomst! Gewoon languit!
Eenmaal in mijn eigen huisje, op mijn ‘eigen’ bank, geniet ik van de vrienden die langskomen..
Ze nemen bloemen mee of chocolade (want dat helpt!)
Ook prakjes worden er gebracht.
Tot nu toe heb ik me nog niet verveelt! Aangezien de ochtendrituelen nu 5 keer zo lang duren (probeer jij maar eens een broek aan te trekken met één stijf been) is de ochtend al voorbij.
Verder fijn watsappen en Skypen met iedereen (met Ma 5 keer per dag ;)) en in de tuin zitten in de zon!
Maandag hoor ik meer over de afwikkeling van zaken betreft de motor en het politiegedeelte.
Donderdag komt Alisa voor een weekend over vanuit Zwitserland! Dit was al gepland dat zij zou blijven logeren bij mij.
Voor hierna worden er plannen gesmeed om mij terug te evacueren naar Nederland! (voor het Paasweekend)
Maar eerst ga ik nu met Ruth (vriendin) Fish en Chips eten met Hollandse appelmoes (fruitbowl van de buurvrouw als toetje)
Waarna ik met de buren (de dominee en zijn vrouw) een Engelse wedstrijd rugby ga kijken :P
Groetjes vanaf de bank!
Jacolien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
